Μέχρι χθες, όλα ήταν εκτιμήσεις, δημοσκοπήσεις και φόβοι για το τι μπορεί να έρθει. Από σήμερα, είναι μια πραγματικότητα, την οποία οφείλουν να αντιμετωπίσουν οι πάντες.
Τα Αδέλφια της Ιταλίας κερδίζουν καθαρά τις εκλογές και παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Έτσι, η Ιταλία θα γίνει η πρώτη χώρα της Ευρώπης μεταπολεμικά η οποία πρόκειται να αποκτήσει – πλην μεγάλου απροόπτου – πρωθυπουργό την επικεφαλής ενός ακροδεξιού κόμματος, κληρονόμου ουσιαστικά της παράδοσης του φασισμού και του Μπενίτο Μουσολίνι.
Φυσικά, η Τζόρτζια Μελόνι δεν θα είναι σε καμία περίπτωση Μουσολίνι ούτε η ιδεολογία και οι θέσεις της μπορούν να συγκριθούν ευθέως με εκείνες του «κλασικού» φασισμού. Οι εποχές, άλλωστε, έχουν αλλάξει και, για τον λόγο αυτό, η Ακροδεξιά μπορεί να έχει θέση και μέσα στα σαλόνια της εξουσίας στην Ευρώπη.
Η Μελόνι και ο Μουσολίνι
Μήπως, όμως, αυτό δεν συνέβαινε και τότε, τη δραματική περίοδο του Μεσοπολέμου; Μήπως και τότε, ο Μουσολίνι και ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν συνομιλητές των άλλων ηγετών της Ευρώπης;
Προφανώς και ναι. Παρ’ όλα αυτά, θα κάνει λάθος όποιος επιχειρήσει να αντιμετωπίσει την Μελόνι με όρους της δεκαετίας του ’30. Αγνοώντας, δηλαδή, τις πραγματικές αιτίες και τα σύγχρονα προβλήματα που οδήγησαν στο χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα και την φέρνουν σε θέση «οδηγού» της τρίτης μεγαλύτερης χώρας και ισχυρότερης οικονομίας της ΕΕ.
Θα κάνει εξίσου λάθος όποιος προσπαθήσει να διαχειριστεί τη νέα κυβέρνηση της Ιταλίας, στην οποία πρώτα βιολιά είναι επίσης ο Ματέο Σαλβίνι και ο παλιός γνώριμος Σίλβιο Μπερλουσκόνι, με βάση τα γνωστά στερεότυπα. Όποιος, με άλλα λόγια, κάνει το λάθος να ακολουθήσει τη συνταγή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν η οποία, με τις δηλώσεις που έκανε την Παρασκευή, έδειξε να τοποθετεί την Ιταλία στην ίδια θέση με την Πολωνία και την Ουγγαρία.
Η Ιταλία και η ΕΕ
Εάν αυτό το λάθος δεν αποφευχθεί, τότε πράγματι, ίσως αποδειχθεί πως έχει δίκιο η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt στην εκτίμησή της ότι «εάν η Μελόνι κερδίσει τις εκλογές, τότε θα τεθεί σε κίνδυνο η συμμετοχή της Ιταλίας στην ΕΕ», η οποία με τη σειρά της «θα βρεθεί ενώπιον μιας κατάστασης εξίσου κακής με το Brexit». Και ταυτόχρονα, ότι έχει άδικο ο Economist που, στην πρόσφατη ανάλυσή του, θεωρεί ότι υπάρχουν τόσοι περιορισμοί και αλληλεξαρτήσεις ώστε «ακόμη και αν το ήθελε η Μελόνι, μπορούν να περιορίσουν τη ζημιά που θα μπορούσε να κάνει στην ΕΕ».
Η πραγματικότητα είναι οδυνηρή για κάποιους, ειδικά για όσους ανήκουν στα παραδοσιακά πολιτικά στρατόπεδα, έστω κι αν δεν θέλουν να την παραδεχτούν. Οφείλουν, όμως, να το κάνουν, ειδικά μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, που έρχονται να προστεθούν στο 41% που πήρε η Μαρίν Λεπέν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, την επιτυχία των Σουηδών Δημοκρατών στην πρόσφατη αναμέτρηση, την πολιτική κυριαρχία του Βίκτορ Ορμπάν, ο οποίος είναι πλέον ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ΕΕ.
Ευθύνες με ονοματεπώνυμο
Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; Πρώτον, ότι η ΕΕ και το αφήγημά της, μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις, έχουν απογοητεύσει και εξοργίσει εκατομμύρια πολίτες των «27», αν όχι την πλειοψηφία τους. Δεύτερον, ότι Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά έχουν ανοίξει, με τις πολιτικές τους, τον δρόμο στην Ακροδεξιά. Τρίτον, ότι η Αριστερά – ακόμη και αυτή με αναφορά στα ιστορικά ΚΚ – έχει αποτύχει οικτρά στο να προσφέρει μια αξιόπιστη εναλλακτική.
Τέλος, αλλά σαφώς όχι τελευταίο σε σημασία: Τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει και ζήσει ακόμη. Η «εποχή των τεράτων» μόλις ξεκίνησε.