Ακόμη ένα εντυπωσιακό διαστημικό θέαμα κατέγραψε το τηλεσκόπιο James Webb της NASA, καθώς για πρώτη φορά απεικονίστηκε το «κοσμικό αποτύπωμα» δύο γιγάντιων αστέρων από 17 ομόκεντρους δακτυλίους αστερόσκονης.
Το τηλεσκόπιο James Webb της NASA βρέθηκε σε απόσταση άνω των 5.000 ετών φωτός από τη Γη και κατέγραψε με τον προηγμένο φακό του δαχτυλίδια αστερόσκονης από έναν σπάνιο τύπο συστήματος διπλών αστέρων, τα οποία είναι γνωστά ως Wolf-Rayet 140.
Ειδικότερα, όπως αναφέρει ο Guardian, οι συγκεκριμένοι δακτύλιοι δημιουργούνται κάθε οκτώ χρόνια όταν το ζευγάρι αστέρων περνά το ένα κοντά στο άλλο στην επιμήκη τροχιά τους. Επειδή βρίσκονται τόσο κοντά, συγκρούονται οι ηλιακοί άνεμοί τους και έτσι, το αέριο που ρέει από αυτά, μετατρέπεται σε σκόνη.
«Το WR140 φυσάει κάθε οκτώ χρόνια ένα γλυπτό δαχτυλίδι καπνού, το οποίο στη συνέχεια φουσκώνει στον αστρικό άνεμο σαν μπαλόνι», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Πίτερ Τάτχιλ του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Σίδνεϋ.
«Οκτώ χρόνια αργότερα, καθώς το δυαδικό σύστημα επιστρέφει στην τροχιά του, εμφανίζεται ένας άλλος δακτύλιος, ίδιος με τον προηγούμενο, που ρέει στο διάστημα μέσα στη φούσκα του προηγούμενου, σαν γιγάντιες μπαμπούσκες», πρόσθεσε ο ίδιος.
Τι είναι το δυαδικό αστέρι και πώς δημιουργήθηκε
Η συγκεκριμένη δομή με τους 17 δακτυλίους δημιουργήθηκε σε διάστημα περίπου 130 ετών και η περιοχή που εκτείνεται ξεπερνάει το δικό μας ηλιακό σύστημα! Ο σπάνιος αυτός τύπος διπλών αστέρων, το δυαδικό WR140, αποτελείται από ένα τεράστιο αστέρι Wolf-Rayet και ένα ακόμη μεγαλύτερο μπλε υπεργίγαντα.
Σε ό,τι αφορά το Wolf-Rayet, το συγκεκριμένο άστρο γεννιέται με τουλάχιστον 25 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο και παράγει ισχυρούς ανέμους που σπρώχνουν τεράστιες ποσότητες αερίου στο διάστημα. Μάλιστα, λόγω αυτού του δυαδικού συστήματος, πιστεύεται ότι το Wolf-Rayet έχει χάσει τουλάχιστον τη μισή του μάζα μέσω αυτής της διαδικασίας.
Ο άνθρακας και τα βαρέα στοιχεία εκτοξεύονται στο διάστημα και τελικά συμπιέζονται στο σημείο όπου συναντώνται οι άνεμοι από τα δύο άστρα, αποτελώντας ένα ιδιαίτερα σπάνιο φαινόμενο που το James Webb έφερε μπροστά στα μάτια μας.
«Δεν είναι απλά μια εντυπωσιακή εικόνα. Αυτό το σπάνιο φαινόμενο αποκαλύπτει νέα στοιχεία για την κοσμική σκόνη και το πώς μπορεί να επιβιώσει στα σκληρά διαστημικά περιβάλλοντα», δήλωσε η Δρ. Ολίβια Τζόουνς, συν-συγγραφέας της μελέτης και ερευνήτρια στο Κέντρο Τεχνολογίας Αστρονομίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η ίδια πρόσθεσε ότι οι τελευταίες παρατηρήσεις θα μπορούσαν να μας παρέχουν νέες γνώσεις σχετικά με το πώς η πρώτη γενιά άστρων έσπειρε σκόνη και αέριο και συνέβαλε στη δημιουργία νέων άστρων στο πρώιμο σύμπαν.